کراس کانتری

در کراس کاتنری هدف افزایش قدرت عضلانی و سیستم قلبی عروقی و در کل
توانایی - استقامت و آمادگی جسمانی است. یک کراس کانتری کار تفاوت زیادی
با یک کورسی سوار ندارد. در این رشته دوچرخه سوار باید از آمادگی جسمانی و
نیروی عضلانی خوبی برخوردار بوده و در شرایط سنگین ورزشی از استقامت
بالایی برخوردار باشد. سربالایی های طولانی و خسته کننده و برنامه های
سنگین و پر فشار از ویژگی های کراس کانتری است.


مسیر های کراس کانتری دارای سربالایی های
زیاد و گاهن بسیار پر شیب است.در مسابقات هم اگر مسیر لوپ باشد سعی می شود
مسیری انتخاب گردد که سربالایی های زیاد و سرازیری های ملایمی داشته باشد و
تعداد دور ها هم به نحوی انتخاب می شود تا مسابقه بین 1.5 الی 2 ساعت به
طول بیانجامد. مسیر کراس کانتری باید تا حد امکان فاقد سنگ و ضخره باشد تا
دوچرخه سوار حواس خود را روی استقامت خود متمرکز کند. خاک مسیر هم بهتر
است سفت و کوبیده باشد تا گیرایی لاستیک به آن از درجه خوبی برخوردار بوده و
از بکس و باد کردن هم پرهیز شود.

در کراس کانتری دو نوع مسابقه از لحاظ
زمانی انجام می شود. نوع نخست Time Trial نام دارد که بسیار متداول تر است و
اکثر مسابقات کراس کانتری به این روش انجام می پذیرد. در Time Trial شرکت
کنندگان باید تعداد دور معینی را در مسیر مسابقه بزنند و هر کس که در زمان
کمتری این تعداد دور را کامل کند برنده خواهد بود. در این روش طول مسیر
معمولن حدود 5 الی 10 کیلو متر در نظر گرفته می شود و تعداد دور ها هم بسته
به شرایط مسیر از 5 تا 15-16 دور انتخاب می گردد.

نوع دوم Endure است به معنای استقامت در
این روش همچون Time trial مبنا بر تعداد دور نیست بلکه بر زمان است یعنی
مقدار معینی زمان در اختیار شرکت کنندگان قرار می گیرد و هر دوچرخه سواری
که در این زمان بتواند دور های بیشتری در مسیر بزند برنده خوهد بود. البته
وقتی زمان تمام می شود بی شک هیچ کس در خظ پایان نخواهد بود بنابر این
هنگامی که نخستین شرکت کننده از خط عبور می کند برای دیگر شرکت کنندگان
زمان اضافی ثبت خواهد شد و افرادی هم که تعداد دور کمتری زده باشند در رتبه
های بعدی قرار می گیرند.

از معروف ترین مسابقات Endure مسابقات
بیست و چهار ساعته (24 HOURS OF ADRENALINE) است که مدت آن یک شبانه روز
می باشد و شرکت کنندگان خاص خود را دارد.

دوچرخه های کراس کانتری هر قدر سبک تر
باشند کارایی بهتری نیز خواهند داشت، بنا براین در ساخت لوازم کراس کانتری
از مواد سبک مثل آلیاژ های گروه 6000 و الیاف کربن استفاده می گردد. بیشتر
دوچرخه های کراس کانتری برای جلوگیری از اتلاف انرژی در کمک فنر تنه خشک
هستند. برخی تنه های عقب کمک دار هم که برای کراس کانتری استفاده می شود
دارای سیستم ضد نوسان هستند. سایز تنه ها هم بلند است تا دوچرخه سوار در
سربالایی ها و شرایط استقامتی بتواند حد اکثر نیروی خود را به رکاب ها وارد
کند و دچار خستگی عضلانی نگردد.

دوشاخ ها و کمک عقب هایی که برای کراس
کانتری استفاده می شوند هم بهتر است از نوع بادی باشند تا هم وزن کمتری
داشته باشند و هم قابلیت قفل شدن داشته باشند تا در سربالایی ها برای
جلوگیری از اتلاف انرژی بتوان آن ها را قفل کرد. اندازه بازی چرخ های این
دوچرخه ها هم از 3.5 اینچ (9 سانتی متر) تجاوز نمی کند.

سیستم دنده ها نیز به گونه ای طراحی شده
که هم در پر شیب ترین سر بالایی ها بتوان رکاب زد هم در سرازیری ها سرعت
خوبی داشت، برای این منظور باید سبک ترین تا سنگین ترین دنده را در اختیار
داشت. دوچرخه های کراس کانتری سه طبق با دندانه های 22-32-44 دارند و از
خودروی نه تایی با دنده بزرگ 32 و کوچک 11 استفاده می کنند.

در سیستم ترمز چون نیازی به قدرت فوق
العاده نیست برای پایین آوردن وزن از وی برک استفاده می شود. البته تب
استفاده از دیسک، کراس کانتری را هم تحت تاثیر قرار داده و امروزه بسیاری
از کراس کانتری سوار ها هم از دیسک استفاده می کنند. تایر های دوچرخه کراس
کانتری باید باریک باشند تا انرژی دوچرخه سوار به هدر نرود. معمول ترین
سایز برای تایر های کراس کانتری 1.95 الی 2.1 است.

این دوچرخه ها باید دارای کرپی کشیده و کم
ارتفاع و فرمان صاف باشند تا دوچرخه سوار برای حفظ استقامت و اجتناب از
خستگی در حالت کشیده و رو به پایین قرار گیرد.

تمام کراس کانتری سوار ها هم برای افزایش
نیروی وارده بر رکاب، از کفش و پنجه های مخصوص این رشته استفاده می کنند.
برای راحتی هر چه بیشتر و جلوگیری از بالا رفتن دمای بدن کراس کانتری کاران
از پیراهن هایی با پارچه های تنفسی و نازک و شورت استرچ استفاده می کنند.